W Warszawie i Krakowie nie tylko zabraniano im portretowania nagich modeli, ale nawet malowania obrazĂłw historycznych. Ówcześni artyści - z Matejką na czele - uważali, że malarstwo jest wbrew naturze kobiety. Najodważniejsze wsiadały więc w pociąg do Paryża, by tam uczyć się, rozwijać i spełniać marzenia o karierze.

W dzielnicy Montparnasse, stolicy artystycznego świata, żyło blisko dwieście Polek-artystek. Malowały, ale i kochały, przeżywały życiowe dramaty i uniesienia, nierzadko przymierając głodem.

Ciężko pracowały, nie godząc się na wykluczenie ze świata sztuki. Anna Bilińska-Bohdanowicz, jako pierwsza polska malarka cieszyła się międzynarodową karierą; Alicja Halicka, ukrywająca swą twĂłrczość przed mężem, znanym malarzem, stała się cenioną kobietą-kubistką; obrazy Meli Muter, przyjaciĂłłki Władysława Reymonta i R.M Rilkego, ulubionej portrecistki paryskich elit międzywojnia, zmarłej w nędzy i zapomnieniu, dziś poszukiwanie są przez muzea i kolekcjonerĂłw na całym świecie.

Żyły wreszcie jak chciały. Maria Dulębianka, propagatorka rĂłwnouprawnienia kobiet, została partnerka życiową Marii Konopnickiej. Aniela PająkĂłwna utrzymywała ojca jej cĂłrki, Stanisława Przybyszewskiego, niewiernego kochanka. Irena Reno, bezpruderyjna, umiejąca cieszyć się życiem, nie bała się żyć w trĂłjkącie z dwoma mężczyznami.

Sylwia Zientek dotarła do unikalnych, często nigdy niepublikowanych materiałĂłw, na ktĂłrych oparła tę napisaną z pasją i miłością książkę. Jej tłem są niezwykle burzliwe czasy: od zaborĂłw, przez trudy wojny 1914-1918, szaleństwo lat 20., niepokĂłj lat 30., tragedię II wojny światowej.

Intymny zapis zmagań trzydziestokilkuletniej kobiety umęczonej nerwicą i atakami paniki, nadużywaniem alkoholu, konsumpcjonizmem i zakupoholizmem. Kobiety, ktĂłra dążyła do tego, aby być idealna - zgodnie ze wspĂłłczesnymi trendami. Chciała być piękna, pielęgnować miłość, być dobrą matką, żoną, kochanką, odnosić sukcesy w pracy, piec ciasta, uprawiać sport, czytać, chodzić do teatru i odbywać egzotyczne podrĂłże. Każdy kolejny krok w drodze do narzuconych przez siebie wymagań to kolejne pęknięcie niewidzialnej granicy, za ktĂłrą rodzi się napięcie i frustracja.